Oman.. Oh man! | Gastblog Frank en Ellen

Een gastblog, geschreven door Frank en Ellen.

Tien dagen in de bandensporen van Roel en Suus.

Bepakt met zware backpack tassen inclusief tent, matjes, allerlei soorten tentharingen en natuurlijk stroopwafels en koffie landden wij donderdagavond 21 juli 2016 in het snikhete Muscat. Om 22:00 uur was de temperatuur nog 39 graden! Oh man!

Tot het laatst was het afwachten of wij samen met ‘de Overlanders’ de roadtrip door Oman konden gaan maken. We hadden al een hele wensenlijst opgesteld; duiken in al shifah, naar de shinkhole bij Bimham, hopelijk in levende lijve zeeschildpadden zien bij Ras al Jinz, door de zandduinen in de Wahiba Sands, tracks rijden in de bergen bij Nizwa, etc.

Zaterdagmorgen om 10 uur hadden wij afgesproken op de parkeerplaats bij de autoverhuur waar wij onze 4wd Toyota landcruiser op konden halen. We hadden nog het Schrijver kwartiertje dus konden wij nog wel even tanken. Tijdens het tanken zagen wij Roel en Suus al langs rijden. Wij weer naar de parking waar we dan eindelijk Roel en Suus weer zagen.

Gelijk werd er koers gezet naar het duikresort waar Suus, Ellen en Frank die middag gingen duiken. Achteraf begrepen wij ook waarom ze aangegeven hadden dat je beter in de ochtend kon duiken. De zee was ruig, hoge golven en een behoorlijke stroming. De maag van Ellen was daar nog niet helemaal tegen bestand. Twee mooie duiken, de eerste ging naar een wrak van een oud marineschip op 18 meter diepte, op het einde nog een mooie rog die boven ons langs vloog. De tweede duik naar het koraal. Helaas, zat hier de Lionsfish ook al in dit gebied! Maar des al niet te min een mooie duik tussen alle mooie kleuren.

Campingleven in Oman

Wildkamperen in Oman is toegestaan en daar hebben we alle avonden dankbaar gebruik van gemaakt. Onze verstopte biertjes (in Oman is het illegaal om te drinken, maar wij hadden toch geluk met een geheime voorraad Grolsch, thanks Ro!) gaven toch dat extra vakantie gevoel op de verlaten stranden en in de ruige bergen. De eerste avond direct op het strand (nadat wij ons kamp in het donker opgemaakt hadden) maar zo’n koude rakker los getrokken..mmmm.

De volgende ochtend nog wel even moeten graven gezien de auto van Roel en Suus vast zat, ondanks dat Suus de avond ervoor nog zei voor de duinen is het ook mooi…maarja de mannen wilden perse op het strand staan. Het is mooi om te zien hoe Roel en Suus al op elkaar ingespeeld zijn. Suus zet ’s ochtends het water op en als de fluitketel fluit betekend het dat Roel eruit moet om koffie te zetten.

Afkoelen in wadies en oog in oog met nestelende schildpadden bij Ras al Jinz

Eveneens mooi was Wadi Shab, na een doorwading met de tassen op onze hoofden en een hike van ongeveer 45 minuten tussen de hoge bergen door moesten we het laatste stuk zwemmend afleggen. Door een nauwe spleet in de rotsen, met helderblauw water kwamen wij zwemmend bij een waterval. Het leek net een subtropische zwemparadijs, maar dan gewoon in de natuur echt! Oh man! De avond bij Ras al Jinz bezorgde ons kippenvel, doordat we de grote zeeschildpadden aan land zagen komen in het licht van de maan. Uren zaten wij op het strand te kijken hoe deze dieren hun gaten groeven om vervolgens hun eieren in te leggen. Je beseft dan weer hoe uniek onze natuur is!

We zijn verrast door het land Oman

Je leest vooraf de reisgidsen over de cultuur, het geloof, de positie van de vrouw, waardoor je toch een vooroordeel hebt. Je vormt een mening over iets waar je eigenlijk nog geen mening over kunt formuleren. En nu achteraf vinden wij ook dat onze mening bijstelt moet worden.

Oman is een veilig gastvrij land, waar de respect onderling groot is en je als toerist niet ‘belaagt’ wordt. Een land waar je (nog) niet hoeft te betalen voor toeristische attracties en waar vrouwen zeker in bepaalde opzichten een ‘mindere’ positie hebben. Je ziet en merkt echter dat vrouwen gebruik maken van de mogelijkheden om zich vrij te voelen. En ook Suus en Ellen kregen met een knipoog veel gedaan bij de lokale mannen. Zo werd o.a. de waterzak voor ze gevuld door een watertankwagen.

Vast in het zand, elkaar kwijt en geen bereik in de woestijn

Het mooie aan samen reizen is dat je ook samen plannen maakt! Het is mooi om aan Roel en Suus te zien dat ze elkaar vertrouwen en respecteren gezien ze op elkaar zijn aangewezen tijdens dit avontuur. Wie Roel en Suus een beetje kennen weten dat ze alle twee een sterke eigen mening hebben. En juist daardoor de juiste keuzes maken op hun reis.

Tijdens deze trip dachten wij ons goed voorbereid hebben, zoals ons idee om 185 kilometer dwars door de woestijn te gaan rijden. Genoeg brandstof, check! Genoeg water, check! Genoeg eten, check! En dan blijkt dat de track die op de kaart staat niet zo verhard te zijn als gedacht. Binnen 18 kilometer zaten we compleet vast; de huurauto had geen schop, geen rijplaten, geen bereik meer met mobiel en geen plek waar de andere auto kon stoppen om elkaar te helpen. We waren elkaar kwijt en dan komt het aan op ‘survival skills’. Dat noemen wij nou avontuur! Oh Man!

Na een beraad bij het kampvuur ’s avonds besloten om de volgende dag hetzelfde pad terug te rijden en via een andere weg alsnog de woestijn in te gaan! En wat was het daar gaaf; rood gekleurde hoge zandduinen waar we natuurlijk met de auto een beetje moesten spelen!

Nieuwsgierige blikken onderweg

Dat Roel en Suus met iets unieks bezig zijn is mooi om te zien; locals stoppen als ze de auto voorbij zien komen. Als wij weer achteraan reden zag je de nekken langs de weg draaien, ‘huh, dat kenteken kennen we niet’. Zoals het moment dat we de woestijn uitkomen en onze waterzak en tank aan het vullen zijn. Een man met zijn vrouwen komen aanrijden en vragen waar ze vandaan komen. Zo wordt het verhaal verteld en de man vraagt of we niet bij hen op de koffie willen komen. Helaas was dat weer de woestijn in die we net uitkwamen. Maar het geeft wel aan dat de mensen hen zien als avonturiers en graag hun verhaal horen.

Na nog mooie routes door de bergen gereden te hebben, waar Suus ongeveer om de bocht een foto wilde maken van het adembenemende landschap reden we weer richting de kust. Daar op het strand het kamp opgemaakt en onze laatste overheerlijke koude biertjes genuttigd. Het was een hele mooie ervaring en met name om ook een kijkje in de wereld te krijgen van een overlander (al was Oman ongeveer het makkelijkste land tot nu toe). Zoals onze taxichauffeur op de laatste dag bij het afscheidt van Roel en Suus zei;” ohhh shit you’re crazy, whoow shit what you are doing that it’s my biggest dream, you’re amazing!!’ En zo is het, niet iedereen zou zo’n mooie reis maken, maar jullie wel and it’s amazing!!

Wij hebben er maar een week aan deel mogen nemen, maar oh man wat zijn wij jaloers geworden! Heel veel succes nog met de rest van jullie reis en heel veel plezier!!

Liefs Frank & Ellen