Klimmen in 48 graden | Danakil Depression; actief lavameer in Ethiopië

De Danakil Depression. Waarschijnlijk het meest bijzondere wat we tijdens onze reis hebben gezien. Het is een gebied in het noord oosten van Ethiopië tegen de grens van Eritrea in de Afar regio. Het is de warmste plek op aarde (gemiddelde jaar temperatuur) en heeft een actieve vulkaan Erta Ale met een lavameer dat je kunt bezoeken. Het gebied Dallol ligt 100 meter beneden zee niveau en heeft actieve sulfur meren waardoor er een bizar gebied aan kleuren ontstaat. Scherpe lavastenen en zoutmeren waar je over heen moer rijden zijn niet de beste combi voor de auto dus besluiten we die te laten staan en met een trip mee te gaan.

Klimmen in 48 graden, slapen op de grond. Danakil Depression, een natuur wonder!

We starten onze trip bij de vulkaan Erta Ale, een dag rijden door het lava landschap, waarbij we over de laatste 20 kilometer ruim 2 uur doen door de grote lava stenen. Bij het militaire camp (het ligt dicht bij Eritrea) wachten we tot het donker wordt voordat we starten met de tocht van 3 uur lopen naar de rand van de vulkaan. Ondanks dat het klimmen mee valt is het een pittige tocht. De warmte (nog steeds meer dan 40 graden) zorgt ervoor dat we 4 liter water per persoon drinken. De ORS die we voor de zekerheid hebben genomen doet zijn werk, want we komen bek af, maar nog redelijk levend aan. De laatste 20 minuten lopen we over nieuwe lava richting de rim. In 2011 is hij voor de laatste keer echt uitgebarsten waarbij de lava tot de klif is gekomen. Twee weken geleden is de lava nog over de rand gelopen, dus het bij de rim van de vulkaan moeten we heel voorzichtig lopen over de verse lava om te kijken waar je wel en niet kunt staan. Soms kraakt de lava en voel je meteen de warmte door de spleten naar boven komen. Bizar!

Hier een kort filmpje dat we op de rand van de Danakil Depression hebben gemaakt

We staan op een paar meter van de rand tegen de wind in, zodat we geen last hebben van de giftige stoffen en de hitte van de lava in het meer. Wow wat een magisch gezicht! De vulkaan is super actief en we zien grote explosief van rode lava omhoog schieten, bubbels die weer oplossen. Het is heel indrukwekkend om dit van zo dichtbij te mogen ervaren. Die avond slapen we boven aan de klif (vlakbij, maar op een veilige afstand van de rand) op matjes op de grond. Op de achtergrond horen we de explosies van de vulkaan, maar we zijn zo moe van de klim, de warmte en de indrukken dat we binnen 5 minuten in slaap vallen.

Wakker worden met een enorme explosie

De volgende ochtend worden we gewekt door een enorme explosie, waarop de lucht boven de vulkaan helemaal rood oplicht. De wake up call van de vulkaan? We wachten even tot het rustig is en gaan dan nog 1x naar de rand om het magische spektakel te zien. Daarna bezoeken we nog een ander gebied vlakbij wat tot 4 dagen voor ons bezoek in al die jaren allen nog maar heeft gerookt, maar waar nu ook rode lava te zien is. We realiseren ons dat het hele gebied bizar actief is en we vragen ons sterk af of het inderdaad pas in 2025 zal zijn dat deze vulkaan (zoals voorspelt) weer uit zal barsten.

Zoutwinning door de Afar

Na de vulkaan rijden we in 1,5 dag verder de Danakil Depresion in. Het gebied is vol met zoutvlaktes van de Awach rivier die, doordat er nooit regen valt, zijn weg naar de Indisch oceaan niet haalt. Onderweg zien we de lokale Afar zout winnen. Ongelofelijk hoe sterk deze mensen zijn. Ze zitten de hele dag in de volle zon (het is er als wij er zijn om 8 uur s’ochtends al 48 graden) zout uit te hakken om er vervolgens blokken van te maken. Deze blokken verkopen ze voor 4 birr (16 cent) aan de mannen met kamelen die het vervolgens door de Danakil Depresion naar de bewoonde wereld brengen om het daar voor 26 birr (1 euro) te verkopen. Elke dag hetzelfde. Elke dag zie je dus ook rijen lang aan kamelen volgepakt met zoutblokken het gebied verlaten.

Onderweg passeren we de vele hutjes gemaakt van wat stokken, plastic en stenen. Er is geen water, geen landbouw, geen openbaar vervoer, alleen zout. De mensen van de Afar hebben waarschijnlijk wel de zwaarste leefomstandigheden die we tot nu toe hebben gezien. Als er ergens voedsel of hulp met water naar toe gestuurd zou moeten worden is het toch wel in dit gebied, maar helaas zien we hier geen ngo’s.

Het buitenaartse landschapvan Dallol

Onderweg naar Dallol verandert het landschap van zoutvlaktes, naar zoutkristallen, naar zand. Bij Dallol, gelegen op 125 meter benden zee niveau, is het om 8 uur s’ochtend bijna 50 graden! De militaire die met ons meerijden (we zitten 16 kilometer van de grens met Eritrea) worden eerst naar voren gestuurd om het gebied te checken en vervolgens mogen we er ook heen. Dallol is een vulkanische gebied waar sulpher en ijzer oxideren en zorgen voor een buitenaards landschap. Het gebied is constant in beweging en verandert dus ook steeds. We hebben nog nooit zoiets gezien en het is overweldigend zo bijzonder. 1 van de militaire is er zelf ook voor het eerst en is dan ook helemaal in zijn nopjes als ik een foto voor hem maak met zijn telefoon.

Voor ons was deze trip weer een hoogtepunt van de reis. De warmte was heftig, maar we hebben mooi kunnen ervaren hoe het straks in het midden oosten gaat zijn;-). Voldaan keren we terug naar Mekele. Wat een bijzonder landschap heeft dit land! We kunnen iedereen een reis naar Ethiopië aanraden, de diversiteit is echt enorm. Er is zoveel te zien en zoveel te ervaren. Het is dat ons visum voor Sudan begint te tikken, maar anders hadden we nog veel langer in dit land kunnen verblijven.