Op en top natuur en cultuur in Iran

We vervolgen onze weg in Iran naar de bergen. Het skigebied van de Iraniërs. We staan op sommige wegen zelfs in de file zo druk is het. Een beetje zoals de snelweg op zwarte zaterdag in Frankrijk in de zomer. Er ligt uiteraard geen sneeuw meer in het skigebied (Alleen nog op het topje van de Damavand) maar iedereen wandelt en picknickt in het gebied voordat ze hun weg vervolgen naar de Kaspische zee. De zee was grauw, grijs, het water vervuild en het strand vol met zwerfhonden. Niet echt een aanrader, dus we blijven heerlijk in de bergen;-) We vinden een rustige plek midden op een berg waar we de volgende ochtend worden gewekt door de vele belletjes van een kudde geiten.

De twee gezichten van de Iraniërs

Het verkeer is in Iran echt gekkenwerk. Je zou denken dat we ondertussen al aardig wat gewend zijn na Afrika, maar toch rijden ze hier het slechts van alle landen waar we geweest zijn! Het verschil is volgens ons dat ze in Afrika trots zijn als ze een auto kunnen betalen en ondanks dat ze daar hun rijbewijs meestal kopen en geen verzekering hebben, doen ze toch hun best om hun auto niet in de prak te rijden. In Iran heeft bijna elke familie een auto en wordt je voortdurend afgesneden. Er lijkt een regel te zijn dat je alleen hoeft te kijken naar wat er voor je gebeurt, daar anticipeer je op. Alles was achter de auto gebeurt is het probleem voor de ander. Verder doen ze niet aan rijbanen, zebrapaden en richtingaanwijzers, kortom; chaos!

Het is voor ons onbegrijpelijk hoe deze rijstijl in contrast staat met de vriendelijkheid van de mensen. De mensen zijn zo lief, maar zodra ze in hun auto stappen veranderden ze in buitengewoon aso bestuurders. Het is ons dan ook snel duidelijk waarom je overal in Iran (hoe klein het dorp ook is) autozaakjes ziet. Overal zijn monteurs en overal kun je de auto laten maken. Onderweg kunnen we gelukkig een Iranees gezin helpen die pech hebben omdat hun brandstof slang is gesprongen. Onze gasslang blijkt de juiste maat te zijn dus knippen we een stuk af en kunnen ze 10 minuten later weer door.

De overweldigende vriendelijkheid van Iran

Het is ook het eerste land waar we nergens voor tol hoeven te betalen. Elke keer als we aan komen rijden, willen ze alleen maar weten waar we vandaag komen en krijgen we een vriendelijke ’Welcome to Iran’ glimlach met ‘You can go, no pay’. (Frankrijk; lees en leer;-)

Thee (chai) is voor de Iraniërs heel belangrijk en een sociale aangelegenheid. Je wordt dus ook voortdurend uitgenodigd voor thee. Op de markt, tijdens fotostops, onderweg. Ze hebben allemaal een kan met heet water, glazen en uiteraard heel veel suiker bij zich, maakt niet uit waar ze naar toe gaan. Als we langs de kant van de weg stoppen om de route te bekijken, komt er weer iemand naar ons toe die thee wil drinken. Zelf een chauffeur van een vrachtauto die we inhalen houdt zijn kopje thee uit het raam en roept ‘Chai Chai’.

Slapen in een klein dorpje bij mama op de grond

Op aanraden van veel mensen rijden we richting de Alamut Valley. Een bergachtig gebied met kleine dorpjes waar de groene graanvelden mooi afsteken tegen de gele bergen. Het is een super mooie tocht en als we ’s avonds een plekje hebben gevonden op de berg met een mooi uitzicht worden we nog geen 5 minuten later van de berg geplukt door een Iranees gezin. Volgens hen is het uitzicht vanaf hun dorpje echt veel mooier dus hier kunnen we niet verblijven. We proberen nog aan te geven dat we het echt geen probleem vinden om hier te overnachten, maar nee wordt niet geaccepteerd en dus rijden we 20 minuten later braaf achter ze aan dieper de vallei in. Het brede afvalt maakt plaats voor steeds kleinere en steilere gravel weggetjes dieper de bergen in. Zelfs onze GPS kent de weg niet meer, maar ze hebben niets teveel gezegd. Wow wat een plekje!

Het is een dorpje van niets en iedereen is dan ook verbaast als ze onze auto zien. Het stel blijkt in Teheran te wonen en ze waren op weg naar hun moeder voor een weekend op het platteland toen ze ons tegen kwamen. Hun moeder lijkt totaal niet verbaast dat er ineens twee mensen extra komen. We gaan nog even bij opa en oma langs die in het huis ernaast wonen en als het etenstijd is worden er gewoon twee borden extra neer gezet. Niemand spreekt echt Engels dus de rest van de avond zijn we aan het handgebaren, foto’s bekijken en proberen we met pen en papier elkaar verhalen te vertellen. We krijgen wat dekens en kussens (in Iran slapen ze bijna allemaal op de grond). Mama’s huis is groot genoeg voor ons allemaal.

Opzoek naar beren in het wild

De volgende ochtend worden we om 6 uur gewekt. Ze willen ons de beren laten zien. Ali is gek op wild fotografie dus weet alle plekjes goed te vinden. We zien een hele mooie zonsopgang met uitzicht over de bergen en we Volgen de wildpaden van de beren. Inderdaad de paden liggen vol met verse berenpoep, maar zien die ochtend geen beer. We ontbijten met verse walnoten, schapenkaas en Iranees brood en verrekken rond de middag om verder te rijden door de vallei. Wat een vriendelijke mensen en bijzonder om de cultuur zo dichtbij te mogen ervaren.

Tabriz en op weg naar de grensovergang met Armenië

Na bijna 4 weken rond te zwerven in Iran moeten we toch echt richting een grens aangezien ons visum verloopt. We besluiten naar de grens met Armenië te gaan om via Georgië Turkije in te rijden. We hebben begrepen dat dit hele mooie landen zijn en zo blijven we ook een beetje weg uit het risicogebied in Turkije. Het geeft ons de mogelijkheid om Tabriz nog te bezoeken. Een stad in het noorden van Iran waar de oudste bazaar van het land is. Suus gaat helemaal los met haar camera bij alle tapijt shops en andere winkeltjes. Ook hier merk je weer dat er nog maar weinig toeristen naar dit land komen. Iedereen vind het fantastisch om op de foto te gaan. Vol trots poseren ze en worden we uiteraard weer uitgenodigd voor Chai;-) We gaan dit nog missen als we straks de grens over gaan. In Tabriz staan we op een gratis publiekelijke camping waar we voor het eerst in Iran ook andere overlanders tegenkomen. Fietsers, motorijders en andere auto’s. We sluiten Iran af met veel gezelligheid en vertrekken op onze laatste dag van het visum dan toch echt richting Armenië.